Satu diserap dalam realiti sendiri cuba memastikan bahawa kanak-kanak tidak kekurangan apa-apa sehingga satu realiti seperti yang datang kepada saya pagi ini apabila membaca cerita dalam akhbar dalam talian di Ecuador bangun kita dengan tamparan.
Di sana, di kawasan luar bandar "di tengah bukit penuh debu, gunung, pemasangan elektrik desa dan kekurangan perkhidmatan asas, kampus itu dibina", iaitu, sekolah kanak-kanak yang dibuat dengan buluh yang mana 30 kanak-kanak di bawah lima tahun pergi ke sekolah setiap hari.
Walaupun sesetengah daripada kita mencari di mana mereka akan memberi mereka lebih baik Bahasa Inggeris, atau jika mereka akan memprioritaskan sukan ini, ada keperluan untuk mendaftarkan mereka adalah untuk membawa tongkat, lembaran zink atau kuku dan menyumbang buruh untuk membina dinding sekolah.
Walaupun kita berhati-hati bahawa mereka mempunyai bahan-bahan pengajaran yang diperlukan, ada guru, yang tidak menerima gaji, mengajar anak-anak bentuk bulatan dengan pinggan yang dibawa dari rumah mereka.
Satu-satunya meja kerja ialah gelendong kayu lama, mereka tidak menyajikan sarapan atau makan tengah hari, hanya kopi di dalam air dengan roti. Juga tidak seragam yang diperlukan, hampir tidak mempunyai kasut dan apa-apa pakaian untuk dipakai.
Satu-satunya sokongan yang mereka terima daripada kerajaan adalah beberapa buku. Pelajar bangun awal kerana mereka perlu berjalan kaki beberapa kilometer untuk pergi ke sekolah di mana ia tidak biasa untuk mereka tertidur di rehat.
Ini adalah realiti banyak kanak-kanak yang pergi setiap hari ke sekolah-sekolah luar bandar yang diperbaiki di negara-negara membangun.
Ia bukan untuk merasa bersalah kerana anak-anak kita bernasib baik untuk mempunyai lebih daripada yang lain, adalah logik bahawa kita mahu memberi mereka yang terbaik; Tetapi kita sedar bahawa ada realiti lain dan sejauh mana kita boleh melakukan sesuatu juga untuk pendidikan kanak-kanak ini, sama seperti kita sangat peduli untuk anak-anak kita.
